Historia
Franciszkanie, którzy przybyli do Ziemi Chełmińskiej w 1239 roku utworzyli konwent toruński.
Budowę murowanego kościoła rozpoczęli w 1343 roku.
Była ona prowadzona etapami zakończona została w końcu XIV wieku.
Długość kościoła 66 m, szerokość 25 m, wysokość 26,75 m
Wzniesiony kościół to jedna z najwspanialszych gotyckich budowli halowych Polski północnej.
Nie posiadał wieży, lecz jedynie sygnaturki, co było zgodne z regułą zakonu.
Pierwotnie każdą z trzech naw nakrywał osobny dach, który w 1798 roku zastąpiono jednym ogromnym wspólnym dachem. Od północy do kościoła przylegały zabudowania klasztorne, zbudowane w planie zbliżonym do litery H.
(Kościół Wniebowzięcia NMP na rysunku Jerzego Steinera z 1740 roku)
Dawny południowy krużganek przekształcony został w dwukondygnacyjną nawę północną świątyni.
W 1557 roku zakonnicy oddali miastu kościół i zabudowania klasztorne. Świątynia służyła luteranom ze Starego Miasta a w zabudowaniach klasztornych ulokowano założone w 1568 r. protestanckie gimnazjum.
W 1724 roku następstwie "tumultu toruńskiego", klasztor z kościołem powrócił do katolików i przekazany został bernardynom.. Kościół doznał poważnych uszkodzeń podczas oblężeń miasta w roku 1809 i 1813. Wyremontowano go w latach 1825 -1830.
Po kasacie zakonu bernardynów w 1821 roku budynki klasztorne przejęło miasto i dokonało ich rozbiórki.